Epiloog René
Rotterdam, 23 juli 2006

Het is nu nog geen maand geleden dat we aankwamen in Saverne, maar soms lijkt het allemaal al veel langer terug. Op andere momenten lijkt het alsof er nooit een 100 cols tocht heeft plaatsgevonden of dat we nog steeds in de voorbereiding zitten. Hoe dan ook, het is een vreemd gevoel. Het is dan ook lastig om te schrijven over hoe ik terug kijk op dit geweldige avontuur. Wat hierna volgt is een voorzichtige poging.

Wat voorop staat is de fantastische team spirit waarmee wij deze uitdaging te lijf zijn gegaan. Vooraf was er door alle team leden rekening gehouden met frustraties ten opzichte van elkaar als gevolg van de grote vermoeidheid. Knallende ruzies, gemolesteerd materiaal, subtiele gasaanvallen in de camper, je kunt het zo gek niet bedenken of het stond in de bedachte scenario's.

Hoeveel prettiger kan het lopen. Op een enkele kleine discussie na viel er geen onvertogen woord en op dit vlak is alles heel soepel verlopen. Wat hier absoluut niet onvermeld mag blijven is de rol van het dynamisch duo binnen het team. Superlatieven schieten tekort om de prestatie van Luc en Lars waardig te beschrijven. Ik heb me vaak positief verbaasd over de inzet en toewijding waarmee zij hun taak hebben ingevuld. Natuurlijk, als de tuinstoelen bij aankomst op de camping niet klaar zouden staan, dan pakken we ze zelf. Als er het nodige zou missen bij de inkopen, dan maken we een extra stop bij een supermarkt. Als er bij de koffie geen gebak is, dan is het ook prima. Maar als er twee geweldige kerels zijn die alles, maar dan ook echt alles, tot in de puntjes verzorgen, dan maakt dat zo'n tocht een stuk aangenamer. Het voelde vaak alsof we met vijf verwende kopmannen aan het toeren waren, zo goed werd er voor ons gezorgd.

Daarnaast is het dynamisch duo altijd onderdeel geweest van het team. We hebben samen de paar dieptepunten en de vele hoogtepunten beleefd, de aankomst op de Ventoux voorop. En als je samen naar een doel toewerkt, dan schept dat een band en dan mag je spreken van een succesvol team. Luc en Lars, bedankt!

Als ik de 100 cols tocht onder de persoonlijke loep neem, dan overheersen trots en tevredenheid. In het begin wilden de knieën niet. Het was op kilometer 180, in het dorpje Is-sur-Tille dat het voor het eerst goed fout voelde. Na 180 km!! Nog geen twee dagen hadden we gefietst en negen maanden voorbereiding leken voor niets te zijn geweest. Steeds meer deed het ronddraaien van de trappers pijn en in de klim naar de Col de Croix de l'Homme Mort, aan het einde van etappe 4, wist ik eigenlijk wel zeker dat het niet lang meer zou duren voordat ik in de remmen zou moeten knijpen. Gedesillusioneerd en met zwaar gemoed kwam ik boven.

Dat ik me hier overheen heb kunnen zetten, verklaart de trots dat de tocht volbracht is. Op de Puy Marie, op dag 6, kwam ik er doorheen en daarna zijn die zwakke knietjes van me voor mijzelf geen issue meer geweest. En passant wist ik daarna ook 100% zeker dat ik de tocht zou volbrengen.

De heer E.H. te Houten kan de volgende alinea overslaan.

Qua natuur heeft de route mijn verwachtingen overtroffen. Toppers wat dit betreft: Auvergne, Frans Baskenland, Cevennen en uiteraard een hele serie prachtige beklimmingen: Puy Marie, Burdincurutcheta, Aubisque, Tourmalet, Aspin, Agnes, Peguere, Ventoux, Gorges de Cians, Bonnette, Izoard, Galibier, Iseran. In het avondprogramma van de Tour de France zat een item waarin ze Steven de Jongh volgden in de etappe waarin hij afstapte. Vooral de beelden van de Galibier veroorzaakten kippenvel. Eerst een aantal shots vanuit de helicopter waarbij langzaam werd ingezoomd op iets dat eerst een klein nietig puntje was in een gruwelijk mooi en overweldigend panorama en dat later de fietser bleek te zijn die een gevecht met zichzelf en de natuur voerde. Zo heb ik me ook vaak gevoeld tijdens de beklimmingen. Nietig en klein in de grootse natuur.

Terug in Nederland herneemt het leven van alledag zijn keer. Wat blijft er over van deze prestatie? Weinig volgens sommigen. Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het moeilijk om het te vatten in mijn eigen woorden en dus ga ik voor een Meet primeur zorgen door deze epiloog af te sluiten met heuse poëzie. Het is aan de lezer om er zijn voordeel mee te doen.

Iedereen die heeft meegelezen en meegeleefd: bedankt! Het heeft bijgedragen aan een positieve afloop van dit avontuur. We hebben ons goed vermaakt met gastenboek, sms'jes, telefoontjes etc.

Voordat de Muzen hun gang kunnen gaan, nog even wat punten in staccato vorm. Mijn 100 cols:
Mooiste klim: Col de la Bonnette
Beste klim: Col d'Ayen (in de Verdon)
Lekkerste afdaling: dat zijn er meer. St.Pierre, Izoard, Ventoux
Afzien: Croix de l'Homme Mort, Roselend, Clergeon
Geparkeerd: Eerste klim op de Iseran dag
Meest penibele afdalingsmoment: Clue de St Auban, dat gat tussen weg en vangrail kwam wel errug dichtbij
Dramatisch beeld: de achterlichten van de zich verwijderende taxi in Aulus les Bains over de stille donkere met bomen omzoomde laan
Nu al legendarisch: choreografie van de ochtendgymnastiek op de fiets door Jeroen en Tom
Bijna ontroerend: 4 regenboogtruien die zich als een slang door een afdaling draaien- 'Dust in the wind' in mijn hoofd
Mooiste team moment: boven op Ventoux
Dank: voor de gepaste stilte nadat ik los had geklikt boven op de Croix de l'Homme Mort
Beste camping: International in Luz St Saveur
Meest dramatische camping: Epinal, maar wel leuk dat de buren Right to Play wilden sponsoren
Grappig: interne communicatie tijdens het fietsen ('Yo' voor temporiseren, 'ja' voor doorbuffelen) en de daarmee veroorzaakte schrikreacties bij de plaatselijke bevolking
Indrukwekkend: vrachtwagen die met hoge snelheid onze camper tegemoet komt en keuze voor takken van de boom van chauffeur Lars
Ook indrukwekkend: Madières. Voor wie er nog eens komt: voor het bruggetje rechts aanbellen
Warm: Gorges de Cians, tussen Ales en Chateauneuf du Pape
Triest: Franse opleiding tot stratenmaker
Gastvrij: Hotel Restaurant Col d'Osquich
De camper: een beter thuis zal er niet meer komen

Groet,
René

Als je doel Ithaka is en je vertrekt daarheen,
dan hoop ik dat je tocht lang zal zijn,
en vol nieuwe kennis, vol avontuur.

Vrees geen Lastrigonen en Kyclopen, of een woedende Poseidon;
je zult ze niet tegenkomen op je weg, als
je gedachten verheven zijn, en emotie
je lichaam en geest niet verlaat.
Lastrigonen en Kyclopen, en de razende Poseidon
zul je niet tegenkomen op je weg,
als je ze al niet meedroeg in je ziel, en
je ziel ze niet voor je voeten werpt.

Ik hoop dat je tocht lang mag zijn,
de zomerochtenden talrijk zijn, en
dat het zien van de eerste havens
je een ongekende vreugde geeft.
Ga naar de warenhuizen van Fenicië,
neem er het beste uit mee.
Ga naar de steden van Egypte, en
leer van een volk dat ons zoveel te leren heeft.

Verlies Ithaka niet uit het oog;
daar aankomen was je doel.
Maar haast je stappen niet;
het is beter dat je tocht duurt en duurt
en je schip pas ankert bij Ithaka,
wanneer je rijk geworden bent
van wat je op je weg hebt geleerd.

Verwacht niet dat Ithaka je meer rijkdom geeft.
Ithaka gaf je een prachtige reis;
zonder Ithaka zou je nooit vertrokken zijn.
Het gaf je alles al, meer geven kan het niet.

En mocht je vinden dat Ithaka arm is,
denk dan niet dat het je bedroog.
Want je bent een wijze geworden, hebt intens geleefd,
en dat is de betekenis van Ithaka.
(Konstantinos Kavafis - 1863-1933)

Terug naar etappe verslagen >>